ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻭ ﺁﻩ ﺩﺭ ﺷﺒﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮﺩ

ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﻗﯽﺑﺪﻩ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ،ﺯﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻦِ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰﺗﻮ،ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺯﺍﻥﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻢ،ﺑﺎﺭﺩ ﻓﺮﻭﻍﺻﺒﺤﺪﻡ ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺶ ﻭﮐﻢ،ﻓﺎﺭﻍ ﺯ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﺩﻫﺪ،ﻓﯿﻀﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻨﺖ ﺷﺎﻫﯽﺩﻫﺪ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﺭﻭﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺯﺩﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻣﺮﺍﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺍﯼ ﺳﺮﻭﺳﻬﯽ،ﺳﻮﺩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻫﯽﯾﻐﻤﺎ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ،ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﺪﺍﻧﺪﯾﺸﻢﮐﻨﺪ*******

حکایت آن مرد را شنیده ای؟ که نزد طبیب رفت، و از غم بزرگی که در دل داشت گفت؟ طبیب گفت: به میدان شهر برو، آن جا دلقکی هست، آن قدر می خنداندت تا غمت از یادت برود. مرد لبخند تلخی زد و گفت: من همان دلقکم!

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺪ ﮐﻨﻢ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻧﮑﻨﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﻲﺩﻳﮕﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟؟؟؟

به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه ‏اي، بند نشد
لب
تو
ميوه‏ ي ممنـوع ولي لب‏هـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
‏

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم ما ز دریاییم و دریا می‌رویم ما از اینجا و آنجا نیستیم ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم کشتی نوحیم در طوفان روح لاجرم بی‌دست و بی‌پا می‌رویم همچو موج از خود برآوردیم سر باز هم باز هم در خود تماشا می‌رویم اختر ما نیست در دور قمر لاجرم فوق ثریا می‌رویم ما ما ز بالاییم و بالامی‌رویم

ﮐﺸﻮﺭ ﺣﺴﻦ ﺗﻮﺭﺍ،ﺳﺮ ﺣﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺸﺘﻦ ﻣﻠﮏ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺣَﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺩﻝ،ﺳﻔﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮐﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﺮ ﺧﻂ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ،ﺻﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﺣﯿﻒ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﺎﺏ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺗﻮ،ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺣﺎﻟﯿﺎ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﮔﻞ ﺧﻂ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﯾﺲﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ،ﭘﯿﮏ ﺳﺒﮏ ﭘﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ."ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽﻣﻌﻠﻢ

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشته​ات به دو دست دعا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد چو چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ به یادگار نسیم صبا نگه دار

*نیلوﻓﺮ* ﺍﻱ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺷﺐ! ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﮕﺸﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺭﺍ! ﺗﺎ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺑﻠﻮﺭ ﺑﺮﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻛﺒﻮﺩ ﺗﻮ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻬﺘﺎﺑﮕﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ،ﻛﺰ ﺩﻭﺭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ. ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻳﻦ،ﺷﺒﺮﻧﮓ،ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺗﭙﺪ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻮﺳﻨﺎﻙ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ. ﭘﺎﻱ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻳﻚ ﻫﻮﺱ:ﺁﻏﻮﺵ. ﻭ ﺗﻨﺶ ﻟﻐﺰﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺸﺒﺎﺭ،ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﭘﻴﭽﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ، ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺭﺍ. ﺗﺎ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺍﺯ ﻃﻠﺐ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺝ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ. ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺷﺒﻨﻢ ﻳﻚ ﻋﺸﻖ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍ. ﺍﻱ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺷﺐ! ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﮕﺸﺎﻱ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺭﺍ!.

salam khoubi nasrin jan che khabara

ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺍﺯ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﯿﺰ..ﯾﮑﯽ ﻭﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺪ ﮔﻨﺠﺸﮑﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ… …ﻭﺍﻥ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ‌ ،ﭘﮋﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻭﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﺧﺸﮏ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ.. ﺍﻓﺴﺮﺩ ﺑﯽﺑﻬﺎﺭ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎﺩ… ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ،ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪﯼ ﺑﺎﻍ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﯾﺮ ﭘﺮ ﻧﻬﻢ؟ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺳﻢ… ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ… ﻣﻦ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ… ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢﺁﻭﺍﺯﻡ… ﺍﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ… ﺁﻧﺠﺎ–ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﺗﻮ–ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩ… ﯾﮏﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ… ﺍﺷﮑﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺸﺎﻧﺪ… ﺷﻌﺮﯼ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﺮﻭﺩ؟

ﺷﺒﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺨﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺑﺎﺭﯼ ﭼﺮﺍﺳﺖ؟ ﺑﮕﻔﺖ ﺍﯼ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺖ ﺍﻧﮕﺒﯿﻦ ﯾﺎﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﭼﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﻡ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺵ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯼ ﻣﺪﻋﯽ ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﺍﯼ ﺍﯾﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ،ﺟﻤﻊ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺷﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﮑﺸﺘﺶ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺩﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ،ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺮﺝ ﯾﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﻞ ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺮ ﻣﺸﻮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﭼﻮ ﺳﻌﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﺮﺽ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻭﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺗﯿﺮ ﺑﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺮﻭ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺯﯾﻨﻬﺎﺭ ﻭﮔﺮ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭ

ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻏﻤﺪﯾﺪﻩ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺪ ﻣﮑﻦ ﻭﯾﻦ ﺳﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭼﻤﻦ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺳﺮ ﮐﺸﯽ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺷﺨﻮﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﮔﺮ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﺩﺍﯾﻤﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻫﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﻧﻬﺎﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯﯾﻬﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺭ ﺳﯿﻞ ﻓﻨﺎ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺡ ﺍﺳﺖ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎﻥ ﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﮐﻌﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺯﺩ ﻗﺪﻡ ﺳﺮﺯﻧﺶ​ﻫﺎ ﮔﺮ ﮐﻨﺪ ﺧﺎﺭ ﻣﻐﯿﻼﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺲ ﺑﻌﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺖ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﻗﯿﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻓﻈﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﺭﺩﺕ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ

ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺍﺯ ﻫﺎﯼ ﻭ ﻫﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺩﻟﮕﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺯ ﻣﺎﻩﺍﻣﺸﺐ ﺩﮔﺮ ﺯ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ،ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢﺁﻭﺥ...ﮐﺰﯾﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻭﺯ ﺩﻧﮓ ﺩﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺍﺯ ﺍﻭ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﯾﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﻧﺒﻮﺩﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮑﯿﺒﻢ ﻭ ﺑﯽ ﯾﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺩﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻣﯿﺪﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﭙﺮﺱ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ."ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽﺑﻬﻤﻨﯽ

ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮊﺍﭘﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﻭﺁﻣﭙﻮﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﺗﺰﺭﯾﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻭﺭﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻭﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﺍﻫﺐ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ.ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺐ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﺐ ﻧﯿﺰ ﭘﺲ ﺍﺯﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﺠﺰ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﺪ....ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺭﺍﻫﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪﺑﺸﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺒﺰﺭﻧﮓ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﮐﻨﺪ.ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﯿﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﻤﯿﻦ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﮑﻨﺪ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺭﻧﮓﻣﺎﺷﯿﻦ،ﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﻪﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺕ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯﺭﺍﻫﺐ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ.ﺭﺍﻫﺐ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺮﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﻧﮓﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﺪ.ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵﻣﯿﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﺁﯾﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺩﺵﺗﺴﮑﯿﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ؟ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ”:ﺑﻠﻪ.ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻣﺪﺍﻭﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥﺩﺍﺷﺘﻪ”.ﻣﺮﺩ ﺭﺍﻫﺐ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺯﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﭼﺸﻢﺩﺭﺩﺗﺎﻥ،ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﺳﺒﺰﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﻣﺨﺎﺭﺝ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﯽ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﺕ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﯼ.ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻣﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺵﻣﯿﺒﺎﺷﺪ.ﺁﺳﺎﻥ ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ!!

) ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘﺎ ﻳﻜﺪﻡ ﺯ ﮔﺮﺩ ﭘﻴﻜﺮﻣﻦ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺑﺸﻜﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﺍﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺗﺒﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩﻱ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﻃﭙﻴﺪﻩ،ﺁﻩ،ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻭﻫﻮﺱ ﺩﺍﺭﺵ ﻳﺎ ﭘﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻳﺶ ﻛﻦﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺁﮔﻬﻲ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺧﻄﺎﻱﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻗﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﻲ ﺑﺮﺭﻭﺡ ﻣﻦ،ﺻﻔﺎﻱ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺮﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﺰ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﺑﻴﺰﺍﺭﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﻲ ﺍﻣﻴﺪﺟﺴﻢ ﺩﮔﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥﺷﻮﻕ ﺑﺴﻮﻱ ﻏﻴﺮ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺭﺍ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﺭﻣﻴﺪﻥ ﺭﺍﻋﺸﻘﻲ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﻮ ﻳﺎﺭﻱ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺑﻴﻨﻢ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﻱ ﺳﺮﺷﺖ ﺗﻮ ﻳﻜﺸﺐ ﺯﻟﻮﺡ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺰﺩﺍﻱ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﻘﺶﻓﺮﻳﺒﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭﻋﺸﻖ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﺘﺢ ﺭﻗﻴﺒﺶ ﺭﺍ ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﺖ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍﺑﻨﻤﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﻕ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻧﻔﺲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﭼﻴﺰﻱﻋﺎﺻﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻐﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﺁﺭﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﺸﻮ ﻛﻪﺳﻴﻞ ﺳﺮﺷﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻱ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺎﺭﺩﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﺁﻩ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱﻗﺎﺩﺭ ﺑﻲ ﻫﻤﺘا

ﺭﺳﯿﺪ ﻣﮋﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾّﺎﻡ ﻏﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻨﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ،ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢﻣﺎﻧﺪﻣﻦ ﺍﺭﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﯾﺎﺭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ ﺷﺪﻡﺭﻗﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﮑﺮ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺯ ﻧﻘﺶﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖﭼﻮ ﺑﺮ ﺻﺤﯿﻔﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﻗﻢﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺮﻭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﺟﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ!ﻏﻨﯿﻤﺘﯽ ﺷﻤﺮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ!ﻭﺻﻞﭘﺮﻭﺍﻧﻪﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ...

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻫﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻲ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﻤﺮﻩ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻏﻤﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﻓﺮﺍﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻳﺎﺩ ﺩﻝ ﺗﻨﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺁﻩ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻌﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﻳﻠﺪﺍﻱ ﻣﻦ

ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ﺩﻡﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺧﺪﺍﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻫﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﭙﯿﺪﺍﻥﺩﻏﻞ ﭼﻮﻥ ﻗﺰﺡ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺩﻡﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﯽﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺩﻡﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺟﺮﻡ ﻭﮔﻨﺎﻩ ﻭﭘﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﺰﺍﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﻡﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﯼ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ ﺧﺮﻗﻪﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻻ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺷﻬﻮﺕ ﻭﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﻔﺲ ﺯﮐﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞﻫﯿﭻ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﮐﻨﻨﺪﻣﻨﺒﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺭ ﻋﺒﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻣﺎﺍﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺣﯿﺎﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ."

ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﮑﺮﻓﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﺮﺍﺗﻔﻘﺪﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭﺣﺴﻨﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﯽﻧﮑﻨﯽ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺷﯿﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮﺍﻥﮐﺮﺩ ﺻﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﻍﺩﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽﻧﯿﺴﺖ ﺳﻬﯽ ﻗﺪﺍﻥ ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺑﺎ ﺣﺒﯿﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﺩﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍ